Przedstawiamy wydarzenia w ramach obchodów Święta Niepodległości w Tarnowie,
jednocześnie zapraszając do wzięcia w nich udziału (na wszystkie wydarzenia: wstęp wolny)!
11 listopada 2023 r. (sobota)
NARODOWE ŚWIĘTO NIEPODLEGŁOŚCI
- 9.00 – XXVIII Bieg Sokołów (Stadion Sportowy przy ul. Piłsudskiego, Kantoria, Park Strzelecki)
- 13.00 – Odsłonięcie muralu „Bohaterowie Zadwórza 1920″ (ul. Lwowska 3)
- 13.45 – Spotkanie „Bitwa pod Zadwórzem 1920” (Sala Lustrzana)
- 15.00 – Msza św. w intencji Ojczyzny z udziałem chóru Pueri Cantores Tarnovienses
(Bazylika Katedralna)
- 16.30 – Uroczystości przy Grobie Nieznanego Żołnierza, pokaz laserów
- 17.30 – Złożenie kwiatów przy pomniku Józefa Piłsudskiego (al. Solidarności)
- 18.00 – „Solski” Patriotycznie – wspólne śpiewanie pieśni patriotycznych przy tarnowskim Teatrze
12 listopada 2023 r. (niedziela)
- 18.00 – Koncert Tarnowskiej Orkiestry Kameralnej (Sala Koncertowa ZSM, ul. Lippóczy’ego 4)
Bitwa pod Zadwórzem
W lipcu 1920 roku w Galicji przystąpiono do formowania oddziałów ochotniczych. Sformowano wówczas tzw. Detachement rtm. Abrahama, do którego zaciągnęła się głównie młodzież i inteligencja lwowska. W skład tego oddziału wchodził między innymi batalion piechoty kapitana Bolesława Zajączkowskiego. W dniach 6–8 sierpnia oddział uczestniczył w ciężkich walkach pod Horodyszczem i Chodaczkowem, osłaniając prawe skrzydło 54 pp. W bitwie wzięto do niewoli 480 jeńców z 26. i 27.pułków sowieckich. Ranny w bitwie mjr Abraham dowodził oddziałem leżąc na noszach. Jeden z cekaemistów polskich mimo sześciokrotnego ranienia nie opuścił swego stanowiska ogniowego.
Bitwa pod Zadwórzem miała miejsce 17 sierpnia 1920 roku w czasie wojny polsko – bolszewickiej pomiędzy batalionem piechoty kpt. Zajączkowskiego a oddziałami bolszewickiej 1 Konnej Armii Siemiona Budionnego. Rozegrała się na dalekim przedpolu Lwowa, 33 km od miasta w pobliżu wsi Zadwórze, znajdującej się obecnie na terytorium Ukrainy.
Walka osamotnionego polskiego batalionu piechoty na jeden dzień związała walką siły sowieckiej dywizji kawalerii, której Budionnemu zabrakło pod Lwowem i Zamościem. Bitwa pod Zadwórzem na kilka godzin opóźniła marsz 1 Armii Konnej na Lwów i ułatwiła wojskom polskim przygotowanie obrony miasta.
Otoczeni przez wroga żołnierze nie poddali się nawet wtedy, kiedy zabrakło amunicji. Kapitan Zajączkowski o zmierzchu rozkazał pozostałym przy życiu ok. 30 żołnierzom wycofywanie się grupami do barszczowickiego lasu. W trakcie odwrotu nadleciały 3 sowieckie płatowce, które ostrzelały broniących się i wycofujących żołnierzy. Ostrzeliwani z broni maszynowej przez sowieckie samoloty, bezbronni, otoczeni przez Rosjan, walczyli jeszcze krótko na kolby w pobliżu budki dróżnika (budynek kolejowy nr 287). Orlęta lwowskie broniły się już tylko bagnetami, tocząc do wieczora krwawy bój. Ponosząc wielkie straty, ostrzeliwani przez ciężką artylerię. Sowieci, rozwścieczeni oporem Orląt, rąbali ich szablami, rannych dobijali kolbami. Zabitym odcinali głowy, ręce i nogi. Pozostali przy życiu ranni oficerowie ostatnimi nabojami odbierali sobie życie. Do niewoli Sowieci wzięli niewielką grupkę koło budki dróżnika.
Pomimo zdobycia stacji kolejowej Zadwórze Budionny zrezygnował z kontynuowania walki o Lwów kończąc marsz na zachód. Skierował się na północ na odsiecz wojskom w rejonie Wieprza i Warszawy, ale po klęsce pod Komarowem wycofał się na wschód.
W bitwie poległo 318 Polaków i z uwagi na heroiczną walkę obrońców
nazywana jest ona polskimi Termopilami.
źródło: https://pl.wikipedia.org.